Ik pak nog even door op de conditioneringen die ik in mijn eerste blog introduceerde. Veel van die conditioneringen komen (natuurlijk) voort uit hoe onze omgeving van dat moment vindt hoe het hoort.
Ik vind het fascinerend om dat te observeren en analyseren, vooral bij mezelf maar ook bij anderen. Wat doen we nou, individueel en samen, omdat we vinden/denken dat het zo hoort, en wat doen we omdat we zelf vinden dat het bij ons past in wie we echt zijn. Wat me in die observaties en analyses steeds meer opvalt, is dat wanneer ik merk dat ik iets doe omdat het zo hoort (en niet omdat het bij me past), ik dat doe omdat ik bang ben voor iets. Bang om niet meer aardig gevonden te worden, bang om buitengesloten te worden. Bang om mijn hypotheek en boodschappen niet meer te kunnen betalen. Bang voor ruzie en geweld. Ik hoorde laatst dat het allemaal angsten zijn die doodsangst als basis hebben. Niet misselijk dus.
Voor mij zijn het grote dingen om bang voor te zijn en ik snap daarom heel goed waarom ik, en ik denk bijna iedereen om me heen, mijn best doe om te doen wat hoort. Zoals het hoort. Er is alleen, voor mij, een heel grote maar. Dat almaar doen wat hoort, is stevig aan het knellen. Want het gaat allemaal over gedrag dat ik laat zien om te vermijden dat er in de toekomst iets ellendigs gebeurt. Waarvan het helemaal nog niet zeker is of ik het wel kan vermijden, of dat het überhaupt wel gaat gebeuren.
Dus eigenlijk heb ik mezelf in een keurslijf gehesen voor iets wat niet te voorspellen is.
Dat is toch heel gek?
