Conditioneringen. Het woord spookt al weken prominent door m’n hoofd. Even googlen levert de volgende definitie op: ‘een verzamelterm voor leerprocessen waardoor een persoon zich aanpast aan de omgeving.’
Conditioneringen, ik zit er vol mee. Eén van de oudste in mijn leven: ‘wees lief en val je omgeving zo min mogelijk lastig’.
Ik heb deze boodschap goed in mijn oren geknoopt. En het werd daarmee mijn basishouding waardoor hulp vragen lastig is, ruimte innemen onnatuurlijk voelt, conflicten een no-go zijn. Gehoorzamen, overal ja op zeggen, goed zorgen voor anderen, altijd aardig gevonden willen worden, zijn ook directe voortvloeisels uit wat me al sinds mijn kindertijd ingeprent is. Ik geloof er inmiddels heilig in dat mijn ‘wees lief en val je omgeving zo min mogelijk lastig’ me voor een groot deel gebracht heeft waar ik nu ben in mijn leven. Een leven met liefde, mooi werk en dito collega’s, en met een comfort waar heel veel anderen alleen maar van durven dromen.
Maar ik geloof ook dat deze conditionering waarmee alles begonnen is en waar zoveel uit voortgekomen is, in al haar goede bedoelingen om me veilig te houden, niet bij mij hoort. Net zoals dat ik vind dat conditioneringen bij niemand horen. Helaas kom ik er steeds weer achter dat ‘ik wil ervan af’ helemaal niet zo makkelijk gaat. Ik hoor mezelf regelmatig toch weer net te snel ‘ja’ zeggen tegen iets waar ik eigenlijk geen zin in heb. Hou ik toch net weer wat meer rekening met de behoeftes van anderen, ten koste van mezelf.
Maar dan nog! Ik ben me er bewust van, en durf af en toe ook tegenwicht te bieden. Sterker nog, deze opbloeiers van lef hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat ik nu deze website heb. Ruim 2 jaar geleden voor mezelf ben begonnen. En nu klaar ben om alles omtrent mijn passie Wijsheid in Uitvoering de wereld in te schoppen.
Hoe kijk jij naar (jouw) conditioneringen?
