Bestaansrecht zonder voorwaarden deel 5
Ik ben aangekomen bij het laatste deel van deze reeks. En nee, het is zeker geen einde. Het is een opening. Want alles waar ik in de vorige delen doorheen ben gegaan — de innerlijke scripts, de collectieve schaduw, de transformatie via archetypen — vraagt uiteindelijk om iets heel praktisch:
Waar dan? Hoe dan? Waar gebeurt het al? Wie leeft dit? Wie durft het voor te doen?
En het antwoord is: meer mensen dan je denkt. Vaak stil. Vaak onopvallend. Maar radicaal in hoe zij kijken, werken en liefhebben.
De zachte revolutie in de zorg
In mijn werk in de jeugdzorg zie ik ze. Begeleiders die blijven geloven in jongeren waar niemand nog iets in ziet. Mensen die niet alleen kijken naar gedrag, maar naar de mens erachter. Die blijven staan als het moeilijk wordt. Niet omdat ze heilig zijn. Maar omdat ze beseffen: dit gaat niet over controle, dit gaat over erkenning.
Zij zeggen tegen een jongere: je bent niet alleen je dossier.
Tegen een ouder: je hoeft niet eerst iets te fixen om gezien te worden.
Tegen zichzelf: ik ben niet hier om te redden, ik ben hier om aanwezig te zijn.
Ze leven bestaansrecht zonder voorwaarden. Elke dag. Tegen de stroom in. Vaak zonder applaus.
Het onderwijs dat luistert
Ik zie het ook in onderwijs. In de docenten die zien dat een leerling met ‘probleemgedrag’ vaak gewoon een kind is dat zich onveilig voelt. Die zich niet verliezen in ordehandhaving, maar zoeken naar verbinding. Naar contact onder de laag van gedrag.
Die zeggen: jij hoeft niet eerst goed te zijn om erbij te horen. En daarmee ruimte maken voor wie dat kind werkelijk is. Nog voordat het zelf weet wie dat is.
In relaties. In ouderschap. In vriendschap.
Ik zie het bij ouders die hun kinderen leren: je hoeft niet lief te zijn om mijn liefde te verdienen.
Bij partners die durven zeggen: ik hou van je, ook als je je terugtrekt, of lelijk tegen me doet.
Bij vrienden die blijven, ook als het moeilijk is. Niet perfect, maar aanwezig.
Het zijn allemaal plekken waar het veilig is om te zijn. Waar niet gevraagd wordt om iets op te leveren, maar om jezelf te laten zien.
En ja, het zijn er nog te weinig. Maar ze zijn er.
Wat zij anders doen
Wat deze mensen delen? Ik denk dat ze hun eigen pijn hebben aangekeken. Ze weten vaak hoe het voelt om niet gezien en gehoord te worden. En ze hebben bewust gekozen om het patroon niet door te geven.
Ze stellen aanwezigheid en echt contact boven prestatie. Relatie boven macht. Menselijkheid boven structuur. En ze weten dat bestaansrecht geen beloning is, maar een fundament. Iets waarop je kunt bouwen. Iets waar je naar terug kunt keren. Iets wat niet afgepakt kan worden.
Jij ook
Misschien ben jij ook zo iemand. Misschien leef jij het al, zonder dat je het altijd zo noemt. Misschien heb jij die ene collega die net even anders kijkt. Die leraar die je nooit vergat. Die vriendin die altijd zegt: je hoeft je niet te bewijzen bij mij.
Dat is de beweging. Het zijn geen grote speeches. Geen revoluties op het plein. Het zijn daden. Blikken. Stilte die niet veroordeelt. Woorden die niet eisen. Keuzes die zachter zijn dan het systeem aankan.
En nu?
Misschien is dat de opdracht van deze tijd. Om het voor te leven. Om het waar te maken. Niet groots. Niet perfect. Maar echt.
Om plekken te maken waar mensen niet eerst iets hoeven te zijn. Waar ze mogen bestaan. Waar jij mag bestaan.
En om je eigen leven zo in te richten dat je niet telkens terugvalt in het script. Dat je kiest voor de stem die zegt:
Ik ben. En dat is genoeg.
Want bestaansrecht zonder voorwaarden is geen utopie. Het is iets wat al gebeurt.
En hoe meer mensen het leven, hoe meer het groeit. Stil. Krachtig. Onomkeerbaar.
Ontdek meer van De Buitenstaander
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.